Het is inmiddels maart. De voorbereidingen zijn in volle gang. De paspoorten en de visa zijn geregeld en het hotel in Bangkok is geboekt.... De paspoortaanvraag, waarvoor ik als Nederlandse naar het consulaat in Antwerpen moet, ging gepaard met iets meer moeite dan verwacht. We waren blijkbaar niet de enige die die dag naar het consulaat gingen, want nummertje 74 maakte dat we maar liefst drie en een half uur hebben moeten wachten op onze beurt! Een goede test voor alle uren die we tijdens de reis nog wachtend zullen moeten doorkomen...... Maar de kids doorstonden de test feilloos. Reden om de dag af te sluiten in Aquqtopia. Twee weken later trekken we naar het Thaise consulaat voor de visa. Wijselijk besluiten we dit deze keer zonder kids te doen! En ook al leek alles die dag vlekkeloos te verlopen, het telefoontje de dag erna zette alles weer op zijn kop. Wat bleek, de ambassade weigerde een visum af te geven voor onze kids! Reden: de kids hebben geen eigen paspoort, aangezien ze in mijn pas staan bijgeschreven, en dat vond die meneer niet wettig!!!! Zelfs mijn razernij kon hem niet overhalen en hij adviseerde ons zo spoedig mogelijke een eigen pas voor de kids aan te schaffen. Niet dus. Ik heb meteen contact opgenomen met de Thaise ambassade in Amsterdam en die verzekerde mij dat die meneer in Belgie gewoon mis zat... Dus is mijn pas weer opnieuw opgestuurd (dit keer naar Amsterdam), is het reeds aan mij verstrekte visum weer ongeldig gemaakt, en is er weer een nieuw visum geplaatst, met dit keer wel de namen van de kids erin! Eind goed al goed? Dat geloof ik pas wanneer we de douane in Thailand gepasseerd zijn...
Ook de inentingen zijn gezet. Wij komen er af met een pijnlijke arm van de DTP-spuit en bij de kids volstaat Hepatitis A. Jaan schrok zo van het koude alcoholdoekje, dat hij begon te krijsen en van de spuit zelf weinig meekreeg. Tijn vertrouwde het zaakje niet meer, dus verzette zich hevig. Gelukkig kon de dokter net voorkomen dat hij de spuit uit haar handen trok. Enkele dikke tranen en flinke jammerkreten later stonden we opgelucht weer op straat.
