Weer thuis...

We zijn inmiddels alweer een dikke maand thuis. Het betaalde werk is weer hervat en de hele reis lijkt alweer ver verleden tijd. Alhoewel… Ik denk er nog vaak aan. Dagelijks bijna. Er zijn ook nog steeds mensen die vragen hoe het is geweest. Mijn antwoord is meestal kort maar krachtig: ‘Super’ of ‘Beter dan we hadden durven wensen’. En dat meen ik echt. Maar ik vraag me wel soms af of ik zaken ook niet idealiseer. Er zijn wel degelijk momenten geweest die ik liever niet meer herbeleef. En ook bepaalde kanten van het reizen met de kids heb ik van te voren onderschat. Zo bijvoorbeeld het gegeven dat we twee maanden lang bijna nooit verder van elkaar verwijderd zijn geweest dan zo’n 50 meter. Dat werkte soms behoorlijk op mijn zenuwen. Wellicht maakte dat me soms tot een onuitstaanbare moeder en partner. Soms waren zij daardoor oervervelende kinderen. Gelukkig zijn die momenten in de minderheid. En een beetje idealiseren kan geen kwaad, toch? Eenmaal thuis zit de regelmaat er alweer goed in. Het is nog puzzelen met de opvang voor de kinderen (zij hebben nog tot september vakantie!), maar de wekker wordt weer braaf gezet. Dat vind ik nog het ergste van weer thuis zijn. Het weer in het gareel moeten lopen en weer op de klok moeten leven. Racen om alles op tijd geregeld te krijgen. Jaan heeft het nog regelmatig over Thailand. Dingen die hij hoort of ziet herinneren hem met het grootste gemak aan zijn leventje daar. Tijn lijkt alles al voor een groot deel te hebben vergeten. Pas wanneer hij de foto’s weer ziet, verschijnt er weer die grote glimlach en komen de herinneringen weer boven borrelen. Beide kids hebben me toevertrouwt nog wel eens te willen gaan. Sorry grootouders, we hebben ze besmet met het reisvirus! En ik mijmer stiekem over wat ik kan gaan doen met die drie maanden ouderschapsverlof die ik nog tegoed heb……