Onze laatste nacht in Bangkok was niet bepaald rustig. Ik had het vorige blog-bericht nog maar net verstuurd of het onweer barstte los. Het regende, stormde, bliksemde en waaide alsof de wereld verging. Heel spectaculair vanaf de 25ste verdieping! Helaas bleef het niet bij dit lawaai. Rond middernacht begon ook Jaan te loeien. Oorpijn was de boodschap. Hevig huilen, tot gillen toe en smekend vragen of mama alsjeblieft kon zorgen dat de pijn ophield.... En dan voel je je opeens heeeeeel ver van huis. We weten dat Jaan zeer gevoelig is voor tocht en kou. Die ....... airco ook (al kun je hier niet zonder!). Na twee zetpillen en enkele uren later valt Jaan gelukkig toch weer in slaap. En 's morgens? "Het jeukt alleen nog maar in mijn oor", zegt Jaan met een brede grijns. Pfffffff........ Wat een opluchting!Na het ontbijt vertrekken we met een minibus naar Hat Jomtien, net naast Pattaya. De 2 uur durende rit gaat uitstekend. Tijn slaapt en Jaan herontdekt de mogelijkheden van zijn Kiddizoom. Een uur aan een stuk drie-op-een-rij spelen is voor hem geen probleem! We hebben helaas geen reservering van te voren kunnen maken voor een slaapplaats, en daar ondervinden we meteen de stress van. We worden ergens gedropt en kunnen het verder uitzoeken. Na een paar honderd meter zeulen met buggy, kids en tassen besluiten we dat Chris op onderzoek uitgaat en ik met de kids op het strand blijf wachten. Het is snikheet, dus de kids gaan bloot de zee in. Dit tot groot vermaak van de andere, Thaise, badgasten. We weten niet of ze het gewoon grappig vinden dat onze kids bloot zwemmen, of dat het als aanstootgevend wordt gezien, maar dat kan me op dat moment weinig schelen. Een Thai in badkleding heb ik trouwens nog niet ontdekt. Ze zwemmen allemaal gewoon in hun kleding...... Gelukkig komt Chris enige tijd later melden dat hij een kamer heeft kunnen vinden in 'Jomtien Boathouse'. Niet echt fantastisch maar goed genoeg.
's Avonds de eerste ge-skyped met het thuisfront. De verbinding was niet heel erg goed, maar het was wel heel leuk om te doen. De kids vonden het heel leuk om opa en oma weer te horen en te zien. Tijn liep later die avond nog met een tekening naar de laptop 'om aan opa te laten zien'!
Dinsdag bracht een minibus ons naar de ferry voor Koh Chang. Vier uur rijden deze keer. We vreesden dat dat voor de kids te lang zou zijn, maar niets was minder waar. Ze gedroegen zich als voorbeeldige reizigers... We hadden via de mail gereserveerd bij Funky Hut (nieuwsgierig geworden door de verhalen van Klaas en Els over dit resort). Maar wat bleek: Funky Hut bestaat niet meer! Het is inmiddels overgenomen door eind vorig jaar overgenomen door de zuid-afrikaans/engelse Julian, zijn vrouw Cheryl, zijn dochter Kerry, schoonzoon Deon en de vier maanden oude kleindochter Amber. Het resort heet nu dan ook Amber Sands.( http://www.ambersandsbeachresort.com/). Gelukkig blijkt het nog steeds een goede keuze. Ons hutje kijkt uit op het zwembad, met als achtergrond de zee..... We verheugen ons al op de komende dagen!
En dat verheugen bleek terecht. Ondanks dat we heel wat flinke regenbuien te verwerken kregen, vermaken we ons hier prima. De tijd op Koh Chang glijdt voorbij. Voor we het weten zijn we 6 dagen later. We hebben voornamelijk gedaan waar we heel goed in blijken te zijn: Niets, met af en toe een duik in het verkoelende zwembad! En dat bevalt prima!
Amber Beach is een echte aanrader. Het ligt aan de oostkant van het eiland en daar is het veel rustiger dan aan de toeristisch uitgebate westkust. Een nadeel daarvan is echter wel dat er aan de oostkust geen taxi's rijden en dat je aangewezen bent op de bereidwilligheid van Julian en zijn familie (die er zeer zeker is!) of te voet moet naar de pier, vanwaar wel taxi's rijden. Dat is niet echt ver, maar met kleine kinderen niet echt een fijne weg om te lopen. Een ander nadeel vonden wij het strand bij het resort. Het is erg rotserig, en niet echt uitnodigend om te zwemmen. Het White Sand Beach daarentegen (aan de westkust) is zeer aangenaam vertoeven. Uitgestrekte witte stranden met veel eethuisjes.
Jaan en Tijn hebben echter geen last van het zwem-onvriendelijke strand bij het resort. Voor hun is het zwembad meer dan fantastisch! Regen of geen regen. Er wordt druk geoefend met de duikbrillen, Jaan redt insecten uit het water en Tijn doet gewoon wat zijn broer doet! Behalve.... krabben vangen! Daar kun je Tijn niet voor warm maken. Hij is zich de eerste dag rot geschrokken van een krab, die zogezegd dood op het strand lag. Maar toen ik eraan kwam, spong de krap omhoog en rende met een rotvaart naar zee. Mijn schreeuw liet zijn sporen na, want Tijn durft nu op dit strand geen voet meer te zetten! Tot overmaat van ramp kwam er op ditzelfde stukje strand een schattig jong hondje aanlopen... Tijn overwon zijn angst en liep een paar meter het strand op. Maar helaas... Het hondje zocht een speelkameraadje maar had veel te scherpe tanden. Tijn zette het op een rennen en het hondje beet in zijn billen! Einde strandvreugde voor Tijn. Je begrijpt nu wel waarom hij het zwembad verkiest.
Naast luieren hebben we ook nog een olifantenkamp bezocht. Tijn liet van te voren weten dat hij een ritje op een olifant echt niet zag zitten. Die zijn veel te groot..... Na overleg stemde hij ermee in dat hij wel met mama op een kleine olifant zou willen. Vol goede moed vertrokken we naar het kamp. De olifanten blijven me in hun omvang verbazen.... Dus zelfs ik vroeg me af of ik daar wel op durfde... En Tijn? Die zei alleen maar: Oh, dat zijn allemaal kleintjes. Daar durf ik wel op! Dus daar gingen we. Tijn en ik voorop, in de regen! We kregen wel een paraplu aangeboden, dus meer toeristisch kon het er volgens mij niet uitzien! Ons vrachtschip deinde op en neer, en de blauwe plek die ik eraan overhield deed me ook de dagen erna nog herinneren aan deze natte, maar ontzettend leuke uitstap. De kinderen waren razend enthousiast. Tijn zei wel drie keer: Leuk he mama! Het deinende gevoel maakte hem zelfs wat slaperig want hij nestelde zich naast mij op het bankje (waaraan ik mijn vingers blauw kneep om het gevoel te hebben dat ik nog enige controle over de situatie had....) en vroeg doodleuk om zijn tut en Pacco! Effe ruste... was de uitleg. Jaan kwebbelde de hele rit, en zag zelfs in het midden van de jungle nog pokemons... Olifantenpokemons, wel te verstaan.
Het gedeelte van Thailand waar we nu vertoeven wordt ook wel de 'Fruitkorf van Thailand' genoemd. Dat kunnen we beamen. Naast ananassen, drakenvruchten, broodfruit, bananen, meloenen, mango's, papaya's, ramboetans en lychees, eten en zien we nog een heleboel vruchten waar we de naam niet van weten. Jaan proeft alles, maar heeft het niet op pitten. Tijn is wat kieskeuriger en houdt het bij appels en bananen. Tenzij we het hem verkopen onder een snoep-naam, dan is het opeens wel hmmmmmmmm... Alles wat hij niet lust noemt hij 'prikkelig', een ander woord voor pikant.
Koh Chang is een erg groen eiland, dat voor het grootste gedeelte bestaat uit jungles. Het is daardoor niet erg toegankelijk, tenzij je het echte avontuur opzoekt. Wij houden het bij twee wandelingen naar twee watervallen: de Klong Plu Waterval en de Than Mayom Waterval. Op zich hele korte stukjes, maar met de kids lang genoeg. Aangezien de buggy niet mee kan, begint Tijn al na 25 meter te vragen om gedragen te worden. Gelukkig leidt de omgeving hem dusdanig af dat hij ongemerkt toch bijna alles zelf loopt. Bij beide watervallen kun je zwemmen. Een aangename verkoeling na een dergelijke inspanning.
En dan nog een laatste hoogtepunt deze week: Jaan heeft zijn eerste tand gewisseld! Beneden gelukkig, dus zijn aangezicht (met steeds meer sproetjes) is nog vrijwel helemaal in tact!
