Op weg naar het zuiden

De reis vanuit Chiang Rai terug naar het zuiden, was niet bepaald een gemakkelijke (zaterdag 30 mei). Alhoewel alles voorspoedig verliep, was het een lange trip en een vermoeiende dag. Vanuit het hotel bracht een taxi ons naar het vliegveld. Na een uur wachten ging ons vliegtuig van Air Asia de lucht in en anderhalf uur later stonden we weer op de luchthaven van Bangkok. We beginnen er onze weg al goed te kennen! Vanuit het vliegveld namen we vervolgens een taxi naar het treinstation van Bangkok. Een rit van zo'n drie kwartier. De trein was het enige openbare vervoersmiddel dat we nog niet gebruikt hadden, dus dat was weer even puzzelen. Chris op onderzoek, en ik met de kids en alle bagage zittend op de grond..... Aan aandacht geen gebrek, want de stationshal zat vol met scholieren in uniform, die stuk voor stuk gecharmeerd waren door de twee blanke boys met hun rugzakjes! Veel gestaar, gewijs, aanstoten en giechelen was het gevolg. Een golf van vertederend gelach vulde de stationshal toen Jaan en Tijn ook nog een sawadee-groetje deden. Jaja, die kids van ons weten wat entertainen is!

De treinrit naar Phetchaburi was spotgoedkoop, maar een lange zit. Er is wel veel te zien tijdens een derdeklas treinrijs hier, zowel buiten als in de trein. De verkopers stappen bij elke halte (en dat zijn er veel!) op en af. Zit je bij ons vaak uren te wachten op een mobiele koffiekoek-verkoper van de NS, hier word je gemiddeld 1 keer per 5 minuten iets te eten of te drinken aangeboden! Dat maakt wel dat de tijd snel voorbij gaat. De kinderen hebben zich de ogen uit gekeken in de boemvolle trein en kregen natuurlijk weer van allerlei stille aanbidders iets lekkers aangeboden.

Vier uur later, rond tien uur 's avonds, pruttelde ons treintje Phetchaburi binnen. Onze laatste inspanning bleek een zware te worden, want wat bleek: Geen taxi te bekennen! Dat hadden we nog nooit meegemaakt. Geen tuk tuk, geen fietstaxi, geen auto, geen bus, geen sawngthaew.... Dus daar stonden we met alle bagage en twee oververmoeide kinderen. Er stond wel een taxibusje maar dat was leeg. Er lagen twee mannen half te slapen, die duidelijk geirriteerd waren toen Chris ze stoorde met de vraag of zij de chauffeurs waren. Dus toen maar weer treug naar de stationschef. Gelukkig had hij met ons te doen, en hij gebood ons vast plaats te nemen in het lege taxibusje. Hij zou iets regelen. En dat deed hij ook. Enkele minuten later kwam er weer iemand anders, volgens ons nog steeds niet de eigenaar van het voertuig, en na een moeilijke start tuften we eindelijk richting Sun Hotel.

Phetchaburi is niet echt een aanbevolen plaats om bezoeken. Maar Chris keek de film Bangkok Dangerous met Nicolas Cage op onze minilaptop. Absoluut geen aanrader, maar Chris was wel onder de indruk van de beelden die waren opgenomen in een Thaise grottempel. En die bleek nou net in Phetchaburi te liggen! Reden te meer om er eens een kijkje te nemen. Zondags ronselde we een tuktuk en bezochten we de inderdaad zeer indrukwekkende tempelgrotten Khao Luang en Khao Bandai-it. Doordat de grotten verlicht worden door binnenvallend zonlicht, ontstaat er een prachtige lichtspel dat de mysterieuze sfeer die elke tempel omhuld, nog geheimzinniger maakt.
Beide tempelgrotten worden weer bevolkt door apen. Veel apen. Wij hebben het wel gehad met die apen. Hoe meer we ze ontmoeten, hoe agressiever ze lijken te wworden... (maar ondertussen wel foto's blijven maken!).

Maandag 01/06 zijn we weer verder gereisd met de trein. Het boemeltreintje deed er dik twee uur over om ons naar Hua Hin te brengen. Hetzelfde tafereel als de dag ervoor, alleen reisden we nu overdag en konden we genieten van de prachtige uitzichten. Het landschap werd gekenmerkt door rijstvelden en bergen als achtergrond. De kinderen kregen wederom snoepgoed en pinda's toegestopt van onze buurvrouw. We schatten haar halverweg de zestig, maar door haar tandenloze mond toonde ze veel ouder. Na wat moeizaam gecommuniceer met handen en voeten, besloot ze dat ze wat wilde slapen, legde zich neer onder de bank op de grond (ik bespaar jullie de staat van de vloeren in Thaise treinen), legde een sjaal over haar gezicht en we hebben haar niet meer gehoord of gezien. We vroegen aan Jaan en Tijn of ze dachten dat moeke of oma dat ook zouden doen als ze moe waren in de trein. Na enig nadenken kwamen ze tot de conclusie van niet....!

Onze taxichaufeeur van het Dolphin Beach Resort stond ons in Hua Hin braaf op te wachten. Dat mocht ook wel, want daar hadden we (voor Thaise begrippen) dik voor betaald. Zoals de site ons beloofde had het resort een leuk zwembad, waar we de rest van de middag verbleven Tijn begint overmoedig te worden in het water, en wil zijn bandjes niet meer om. Hij is ervan overtuigd dat hij kan zwemmen. Hij kan heel lang onder water blijven, dus hij spartelt gewoon even als hij lucht wil happen, om vervolgens weer onder water verder te trappelen. Erg grappig om te zien, maar extra allertheid is dus geboden bij deze kleine waterrat! Jaan daarentegen kan wel zwemmen zonder bandjes, maar wilt eigenlijk niet zonder! Het is gemakkelijker met band, dat kost natuurlijk minder inspanning! Lang leve de luiheid!
's Middags zijn we naar he strand gegaan, aan de overkant van de weg. Als echte strandjutters hebben we strandschatten verzameld, ons er totaal niet van bewust dat we ondertussen slachtoffers waren van...............zandvliegjes! Niets gevoeld, niets gezien, maar wel geweten! Toen we terug kwamen zag Jaan er uit alsof hij (eindelijk) de waterpokken had! Ook Tijn's was niet gespaard gebleven. Het strand was opeens al veel minder leuk....

Dinsdag 02-06 hebben, naast veel zwembad en geen strand (!), een tocht met een bootje op het meer gemaakt. Een prachtige tocht, maar omdat van te voren door verschillende mensen werd gevraagd of we de insect-repellent wel bij ons hadden, was ik niet echt relaxed. Het is enorm uitgestrekt en grotendeels begroeit met riet en waterlelies. Het is de woonplaats van grote aantallen watervogels waarvan we er verschillende gezien hebben. Eeen prachtige, rustige tocht. De kinderen hebben zich geammuseerd met de verrekijkers van ons bootman en de waterpokemans die blijkbaar het mee bewoonden.En muggen? Geen enkele gezien!

Woensdag 03-06 wilden we wat meer van het Khao Sam Roi Yot National Park zien. Aangezien ons hotel fietsen verhuurde, en het niet zo zonnig was die dag, besloten we sportief te doen. Dat ging in eerste instantie prima. Kids achterop en off we go! We zagen wilde zwijnen, dode slangen, insecten (waarvan er een op mijn lip stak!), krabben, vogels, kokosnotenfabrieken en we stopten even bij een groep uitbundige arbeiders van een garnaalkwekerij, die aanboden om Jaan en Tijn om te ruilen voor een ton garnalen! Alles ging prima, totdat het weer omsloeg en het flink begon te waaien. De zadelpijn begon toe te slaan en toen het ook nog begon te regenen besloten we ons avontuur toch maar vroegtijdig af te breken. De weg terug leek veel langer te duren door de tegenwind, maar we zijn trots op ons initiatief!

Donderdag 04-06 verlieten we Dolphin Beach Resort en namen in Pranburi de bus naar Pratchuap Khiri Khan. Wachtend op de trein sprak een Thaise man ons aan. Hij wees op de bulten op Chris' benen en adviseerde een bepaald middeltje te nemen voor de jeuk. Al pratende (hij sprak goed engels) kwamen we erachter dat hij ook naar Pratchuap ging, omdat hij daar een huis had. Even later bood hij ons aan bij hem te overnachten. Dat aanbod hebben we aangenomen en twee uur later zaten we bij hem thuis aan het bier (en het water!). De kids vonden het super, want hij had cartoon-net! Vanuit het bed van Chai, hebben ze heel wat tekenfilmpjes verslonden. Chai woont alleen in een vrijstaand huisje op een behoorlijke lap grond. Hij is 58, met pensioen en van plan om op zijn grond een resort te beginnen. De plannen zijn er en er hangt zelfs al een naambordje aan de poort!. We beloven hem terug te komen als het ooit af is. Wij krijgen een eigen kamertje, en de kids ook. Voor het eerst sinds de reis slapen we niet met z'n vieren in dezelfde kamer. Heellijk, maar ook vreemd. Het huis is prettig, maar wel stoffig en vuil. Chai merkt op dat dat het resultaat is van een man alleen.... De eerste avond zitten we buiten op de veranda, met Bob Dylan luidkeels op de achtergrond. We praten over Thailand, nu en 7 jaar geleden. Over de verschillen tussen Europa, Azie en Amerika. Chiang studeerde zowel in Munchen als in Georgia. De avond vliegt voorbij en kosteloos vallen we tevreden in slaap.

De volgende dag (vrijdag 05-06) bezoeken we een aquarium. We nemen een brommertaxi en zitten ons stijf door de lange rit. Maar het was de moeite. Met een vissenliefhebber als Tijn in ons midden is geen brommerrit te ver! Op de terugweg zet de brommerchauffeur ons nog af op het strand. Helaas begint het regenseizoen flink zijn intrede te doen en moeten we gaan schuilen voor de hevige buien.

Zaterdagochtend hebben we nog de Wat Thammikaram bezocht. Een flinke klim, van 400 minus 4 treden. Maar niet de trap er naartoe was het zwaarste, maar het op afstand houden van en manouvreren tussen de vele apen!

Na afscheid genomen te hebben van onze zeer gastvrije gastheer Chai, nemen we de trein naar Chumphon. Doordat we geld hadden uitgespaard met guesthouse Chai, namen we een tweede klas trein (ipv derde klas). Daar hebben we fllink spijt van gehad. Het was niet alleen veel duurder, de kinderen hadden geen eigen plek en moesten dus op schoot. Dat is best lang, twee en een half uur...... Er was geen plaats voor de bagage, dus die moest bij de voeten. Moet ik er een plaatje bij tekenenen, of kunnen jullie je er iets bij voorstellen? Voor ons volgende keer weer gewoon derde klas!

Momenteel zitten we in het MT Resort, 25 km. buiten Chumphon (oostkust). We blijven hier een nacht, en morgen (zondag 07-06) nemen we van hieruit de boot naar Koh Tao. Genoeg geoefend met de duikbrillen in het zwembad. Tijd voor het echte werk!