Boot-perikelen en tsunami-leed

Nadat we de jungle verlaten hebben, nemen we de minibus naar Krabi. We merken dat het hier in het zuiden veel drukker is dan in het noorden. Nooit meer een busje voor ons alleen, maar wel volgepropte bussen. 10 Zitplaatsen betekent dat er minstens 11 personen in passen, plus dan nog eens alle bagage, die nooit past in de kleine kofferruimtes, dus bij de passagiers erbij geduwd worden. Ik verzeker je, twee uur en langer zo reizen is niet echt ontspannend.... Zo verging het ons ook naar Krabi. Behoorlijk gaar kwamen we er aan, en lieten ons gedwee naar het Golden Hill hotel brengen. Een hotel dat we nooit zelf zouden hebben uitgezocht, maar de 'gaarheid' maakte ons gewillig en daar maakte de hotelronselaar gretig gebruik van. We konden trouwens wel enig comfort gebruiken na het primitieve verblijf in de jungle!

Krabi is niet echt een leuke stad. We lopen er wat doelloos rond en de hitte slaat ons lam. Ook daar wordt weer handig op ingespeeld door een allerte bootman. Tien minuten later zitten we op zijn longtail-bootje, en varen we langs de mangrovebossen. Een onvverwacht leuk uitje, want we zagen naast monitorlizards (enorme waterhagedissen) ook krabetende mangrove-makaken, kingfishers, krabben en modderkruipers. Helaas hadden we geen fotocamera bij ons, en de gsm lag op de kamer op te laden..... Dat gemis aan de camera werd nog groter toe de bootman ons, na een bezoek aan de grot waar ooit opnames werden gemaakt voor de film 'Familie Robinsson (?), nog naar een viskwekerij op zee bracht. Allerlei vis wordt daar in drijvende bakken gekweekt. Het hoogtepunt was de aanwezigheid van de boemvissen / ballonvissen / koffervissen / poffervissen (we weten de juiste naam niet, ze worden overal door iedereen anders genoemd!). Zodra deze vissen zich bedreigd voelen blazen ze zichzelf op, en wachten totdat het gevaar voorbij is, om zich vervolgens met een luid 'ballon-leeglopend-geluid' leeg te laten pruttelen! Blijkbaar voelde de vis zich bij Jaan wel op zijn gemak, want hij liep leeg in Jaan's handen. Die schrok zich een hoedje van het geluid en gooide de vis met een luidde schreeuw terug! Een vreselijke grappige tafereel.....

Dinsdag 23 juni zijn we met de long-tail boot naar Railay vertrokken. Niet echt een trip om met plezier aan terug te denken..... Het begon al voor vertrek. We zouden om 12 uur vertrekken (stond op de tickets). Om 12.15 uur kwamen we erachter dat de bootman pas wilde vertrekken als hij 6 personen aan boord had. Dus wachtte hij rustig af... Ook wij probeerden de Thaise geduldigheid vol te houden maar na een uur is de maat vol. Discussieren met Thai helpt niet. Dan zwijgen ze. En hoe harder onze bootman zweeg, hoe bozer wij werden. We wilden ons geld terug, maar de zwijgzame bootman spreekt opeens geen Engels meer. Tegen onze principes in besluiten we voor de overige twee plaatsen bij te betalen. De kinderen zijn het wachten beu en wij willen aan deze irritante situatie een einde maken. Dat begreep de bootman opeens wel weer, dus na nog wat op en neer geren voor benzine vertrokken we eindelijk. Tot overmaat van ramp begon het te regenen....
De opluchting van het uiteindelijke vertrek was maar van korte duur. De golven werden steeds hoger en de zee steeds ruwer. Mijn onrustig gevoel sloeg om in angst toen de bootman zei ' Maybe we better go back...'. Ik wilde niets liever! Maar de bootman twijfelde en besloot alsnog door te varen. Overgeleverd aan zijn grillen snoer ik de kids in zwemvesten en klamp me vast aan de overtuiging dat we straks lekker kunnen douchen...... Jaan joelt bij elke golf die ons bootje op zee doet klappen en Tijn.... die valt gewoon op mijn schoot in slaap! Na dik anderhalf uur komt aan deze woelige vaart een einde en zetten we doorweekt voet aan wal van Railay-beach. Met knikkende knieen betreed ik het Viewpoint Resort en stap ik onder de douche.

Het Viewpoint Resort ligt aan de oostkust van het schiereiland. Het is niet het bruine, modderige mangrovelandschap dat deze kant van het eiland zo onaantrekkelijk maakt, maar wel de rotzooi en de vervuiling die hier ten toon gespreid wordt. We discussieren over de (naar ons idee) kleine moeite die het zou kosten om deze kuststrook te voorzien van afvalmanden en een opruimactie om het weer wat aantrekkelijker te maken. Er zijn voldoende leuke barretjes en restaurants aanwezig, maar die worden pas gezellig als het donker is en de vuiligheid aan het oog onttrokken wordt.
De westkust van het eiland staat in groot contrast met het oosten. Dit witte strand lijkt beter te worden onderhouden en is dan ook de trekpleister van het eiland. De resorts en de restaurants zijn hier gemiddeld zo'n drie keer duurder. De prachtige zonsondergangen trekken alle eilandgangers naar hier, en er worden op het strand de nodige voetbalmatchen gespeeld tijdens het invallen van de avond. Railay-beach is een eiland van contrasten.

We ontdekken dat we niet meer zover verwijderd zin van Phi Phi eiland. Woensdag de 24ste nemen we dan ook de boot naar het eiland waar we 7 jaar geleden ook waren. Omdat we Phi Phi toen al duur vonden, besluiten we er nu niet te overnachten maar het te beperken tot een daguitstap. Dit blijkt een juiste keuze. Phi Phi is Phi Phi niet meer. Hier heeft de tsunami natuurlijk een belangrijke rol in. We herkennen niets meer, en planten ons gedesillusioneerd neer op een strand waar de golven te hoog zijn, de zon te warm, de schaduw te weinig en het strand te smal. Ook de vissen die zeven jaar geleden aan onze vingers sabbelden als we in het water stonden, leken met de tsunami te zijn weggespoeld. Jaan juigt dolblij als hij een visje van 2 centimeter spot.... De teleurstelling wordt gelukkig goed gemaakt wanneer we besluiten naar de andere zijde van het eiland te verkassen. Als we net doen of we de tientallen toeristenboten niet zien, lijkt het zelfs weer een beetje op het prachtig stukje Thailand van zeven jaar geleden. En ja hoor, zelfs de vissen komen terug. Als we de koekjes 'per ongeluk' in het water laten vallen worden we omringd door grote scholen felgekleurde vissen. Zijn we toch niet voor niets gekomen!

Omdat het weer goed blijft, besluiten we een extra dag op Railay te blijven. Tijn is al een tijdje dwars en koppig en we vermoeden dat wat rust hem goed zal doen. Een dagje strand en zwembad is voor de jongens de beste ontspanning. Kan mama meteen nog een massage meepikken op het strand! En papa doet papa-dingen. Die woont een wedstrijd Thai-boksen bij!

Vrijdag 26 juni verlaten we Railay en reizen we door naar de westkust van Zuid Thailand, naar Khao Lak. Wederom een volgepropt busje dus twee uur afzien. We vragen de taxichauffeur ons af te zetten bij Cousin Resort. De taxichauffeur dropt ons echter bij Ladda Resort. Connecties? Commissies? Geen idee wat de reden was, maar Ladda ziet er leuk uit en de prijzen vallen mee, dus we blijven. De eigenaar heeft een zoontje, en onze jongens hebben de mand vol auto's en schietgeweren al snel in de gaten...

Na wat energie afgeblazen te hebben in het zwembad verkennen we het strand. We zijn onder de indruk. Kilometers lang, prachtige schelpen en geen mens te bekennen. Dit is wat reizen in het regenseizoen zo aangenaam maakt. De meeste resort-restaurants zijn gesloten, maar we vinden er nog net een voor de regen losbarst en genieten met een cocktail in de hand van een spectaculaire zonsondergang.

Khao Lak is veel minder bekend dan Khao Sok, waar we eerder waren. Toch heeft Khao Lak naast fantastische stranden ook een prachtig stuk jungle, waar we zaterdag op ontdekking gingen. Het zou een korte wandeling zijn, naar Little Sandy Beach. In kilometers was het inderdaad kort, maar door de flinke klauter- en klimstukken deden we er bijna twee uur over. De beloning was het kleine verlaten strandje, waar de kids naar hartelust krabben gevangen hebben. Khao Lak doet voor ons niet onder voor zijn grote broer Kha Sok.

Op de terugweg bezoeken we het tsunami-museum. We hadden de kids wel al verteld over de ramp in 2004, maar de foto's in het (niet noemenswaardige) museum deden hen net iets meer begrijpen wat voor ramp zich hier voltrokken heeft. Met name de politieboot, die 2 kilometer landinwaarts gesleurd werd en nu nog steeds als een soort van monument op dezelfde plek ligt, maakte indruk. De Phang-Nga provincie, waar Khao Lak deel van uit maakt, werd het hardst door de vloedgolf getroffen. De tsunami-warning-signs in het straatbeeld herinneren ons eraan dat het mogelijk nog wel eens zou kunnen gebeuren. De borden adviseren je dat je dan naar een plek moet gaan die minstens 30 meter hoger ligt. Wandelend over het vlakke strand vraag ik me af waar dat is...... Terug in het resort praten we met Henrik, de Deense eigenaar, over de gebeurtenissen in 2004. Hij was op dat moment zelf in Denemarken. De man die hier de zaak toen voor hem waarnam, overleefde de ramp niet. Hij was een van de circa 8000 hier in Thailand.

Morgen zetten we koers richting Bangkok. Langzaam, zodat we nog niet hoeven toegeven dat het einde in zicht komt.