Bounty-gevoel in het kwadraat....

Zondag 7 juni hebben we de catamaran-boot genomen naar Koh Tao. Deze speedboot is welliswaar wat duurder, maar doet er maar anderhalf uur over. Het weer was veelbelovend. Een stralend blauwe lucht, iets wat we allang niet meer gezien hadden. Koh Tao staat bekend als duikers-eiland, en niet echt als een kinderbestemming. We besloten er toch heen te gaan, aangezien het er ook goed snorkelen is. We streken neer in het AC Resort, Sai Ree Beach. Het receptie-personeel was niet echt vriendelijk, en het bedompte kamertje niet echt luxueus. Toch betaalden we 1000 Baht (ongeveer 22 euro), hetgeen voor ons gemiddelde veel is. De mooie omgeving, het prachtige strand, de heerlijke zee en het schitterende weer maakten alles goed. Uiteindelijk zitten we toch nooit veel op onze kamer!

Na het inchecken kwamen we erachter dat het volle maan was, en dat er een eiland verder (Koh Phangan) dus full moon party was. Zeven jaar geleden maakten we daar deel van uit. Nu waren we ver verwijderd van de beats en de dance.... Alhoewel.... Bij ons op het strand lieten ze de volle maan ook niet ongemerkt voorbij gaan. Er waren hier en daar kleine feestjes georganiseerd, met veel lampjes, vlaggetjes, kaarsjes en natuurlijk 'fire-twirling'. Dat is een soort slinger-act met brandende fakkels. De kinderen waren onder de indruk van het mini-spektakel en Tijn gaf zelfs een eigen dans-act weg! En op deze manier hoefden wij niet toe te geven dat we het toch wel jammer vonden de full-moon party op Koh Phangan te missen!

Onze tweede dag op Koh Tao kwamen we tot de conclusie dat dit eiland een prima kinderbestemming is. Het klopt wel, wat de reisgidsen beschrijven, namelijk dat je in de watten wordt gelegd wanneer je in een hotel ook inschrijft voor een duikcursus, en dat je aan je lot wordt over gelaten als je dat niet doet. Zo werd onze kamer bijvoorbeeld niet schoongemaakt, en moesten we daar tot twee keer toe om vragen. De stranden lopen geleidelijk af en vanaf het strand kun je al goed snorkelen en vissen zien. Voor de kids natuurlijk erg fijn. Toch besloten we een uitstap te maken naar het 500 meter van de kust verwijderde Nang Yuan Island. Dit eilandje staat bekend als goede snorkel- en duikplaats dus werd er voor Jaan een nieuwe duikbril gekocht. Het eiland bestaat eigenlijk uit drie mini-eilandjes, verbonden door een zandbank. En het was de moeite! De meest mooie vissen zwemmen tot aan de kust, dus ver hoef je niet te gaan om ze te bewonderen. Toch snorkelden beide kids zonder moeite met Chris en mij mee naar het diepe water, zodat ze ook hebben kunnen genieten van de mooie koraalbanken. We zagen vissen waar we de namen niet van weten, maar ook Nemo's, papagaaivissen en zebravissen. Jaan was niet uit het water te krijgen. Hij was dan ook teleurgesteld dat we na 5 uur toch echt terug moesten! Tijn was doodmoe en viel op de terugweg in onze watertaxi in een diepe slaap!


Eenmaal terug op de kamer vonden we dat het aantal bulten op de ruggen van de kinderen wel weer erg was toegenomen.... Muggen overdag? Weer strandvliegen? De apotheker bracht het antwoord: allergische reactie op zee, zout en zon! Gelukkig leek de jeuk mee te vallen en kon worden volstaan met verkoelende creme. Smeren maar weer!


Dinsdag 9 juni hebben we te voet terrein bekend. Aan de westkust van het eiland loopt een pad dat alleen toegankelijk is voor brommers en voetgangers. Dat hebben we zowel in zuidelijke als in noordelijke richting bewandeld. Af en toe flinke hellingen en dus flink zweten, maar Tijn moedigde ons vanuit de buggy wel aan! Totdat..... de buggy het begaf! Te voet met de buggy op de schouders van Chris vervolgden we onze weg. Nog een heel stuk te gaan, peinzend over wat te doen. De buggy achterlaten? De buggy nog mee terug nemen naar het hotel en daar verder zien? En het buggyboard? Jaan meende dat we dat toch nog wel zouden kunnen gebruiken (hij zag de bui al hangen, dat ook hij voortaan altijd zou moeten lopen.....)! Uitrustend met een lemoensapje op een terras, kwam de plaatselijke brommergaragist de oplossing bieden! Hij had gereedschap genoeg, en 10 minuten later stond de buggy weer klaar voor gebruik (waar Tijn en Jaan dankbaar gebruik van maakten!). Een heel aantal Khawb Khun Ka's (bedankjes) later vervolgden we onze weg.

Het mooie weer houdt aan. We genieten van de zon, maar merken ook dat de zon vermoeiend is. Na het opstaan worden de kids volledig ingesmeerd met factor 50. De fles is dan ook al bijna leeg. Maar dan nog zijn we continu bezig met 'waken'. Zijn ze niet te lang in de zon? Kunnen we ergens in de schaduw zitten? Doen we ze de t-shirts terug aan? Hebben ze de petten op? Af en toe kijken we zelfs hoopvol omhoog, op zoek naar een wolkje.....

Koh Tao is zeer actief bezig met 'schoonmaken' en 'schoon houden' van het eiland. Er werd veel reclame gemaakt, en flyers uitgedeeld, over een grootschalige opruimactie, die vlak na ons vertrek plaatsvond. Ook werd er overal gewezen op het belang van zorgdragen voor het milieu en de natuur. Een goede zet, want de stranden lagen er proper bij, hetgeen natuurlijk een goede reclame is.

Woensdag 10 juni was onze laatste dag op Koh Tao. Naast ons vertrek (nog maar eens de rugzakken inpakken....) stond deze dag ook in het teken van 'ontharen'. Aangezien de meeste bulten op mijn benen goed genezen waren, durfde ik mijn benen weer te laten harsen. Vervolgens nam de schoonheidsspecialiste de schaar ter hand, en kortwiekte Jaan's koppie! Twee vliegen in een klap!

In de namiddag namen we de boot naar Koh Phangan. Dit eiland was zeven jaar geleden een van de hoogtepunten van onze reis. We waren dan ook zeer benieuwd of dit bezoek ons gevoel van toen kon evenaren. We wisten niet meer waar we toen verbleven, dus kozen nu een baai uit die het beste aansloot op onze huidige wensen: Haad Yao. In de haven werd ons een folder in de handen geduwd van het Bay View Resort. Op de gok lieten we ons er heen brengen. Qua timing zaten we prima: Vlak na de volle maan stroomt het eiland leeg en worden de kamers voor spotprijsjes aangeboden. Dit leverde ons een reusachtige vierpersoonskamer op, voorzien van alle gemakken, voor hetzelfde geld als waar we op Koh Tao een twee persoons 'hok' kregen. Het Bay View resort ( http://www.haadyao-bayviewresort.com/ ) ligt aan het einde van de baai, en vanuit ons bed kijken we uit over de zee en het strand. Waanzinnig mooi... Ik vond de baai er verdacht bekend uitzien, maar volgens Chris lijken alle baaien op elkaar. Maar later op de dag begon ook Chris te twijfelen...... We raakten aan de praat met de bazin van het resort langs ons, en wat bleek? We zaten wel degelijk op hetzelfde strand! Ons resort van zeven jaar geleden bestond nog wel, maar was drastisch gerenoveerd. Het lag achter ons huidige resort. De baai is bijna onherkenbaar door de vele resorts die er bij zijn gekomen. Zeven jaar geleden waren er in totaal zo'n 5 of 6. Nu zijn ze voor ons niet meer te tellen. Ook het water staat veel lager dan toen. Daardoor is het strand veel breder geworden. Maar ondanks al deze veranderingen, zijn wij nog steeds even enthousiast over dit stukje Thailand!

In totaal zijn we 6 dagen op Koh Phangan verbleven. Veel spectaculairs hebben we niet gedaan. Maar dat maakt het juist zo relaxed. Het zwembad van het hotel is heerlijk. Dat compenseert de zee, want die is door het lage water moeilijk te 'bezwemmen'. Wel lopen we veel langs het strand, zoeken voor elke maaltijd een ander restaurantje uit op het strand, en Jaan oefent zijn nieuwe hobby uit: Zeekomkommers verzamelen. Niemand anders, behalve af en toe zijn broertje, deelt deze glibberige, weke, 'kwetsjerige' passie, maar dat interesseert hem niet. Elk nieuw gevonden exemplaar (en dat zijn er veel) wordt met trots getoond!

Daarnaast genieten we ook van de Thaise massagekunst. Zelfs Jaan gaf zich over en liet zich onder handen nemen. Maar het duurde niet zo lang, want Jaan vond het maar kietelen en pijn doen. Maar hij wilt het later wel nog eens opnieuw proberen!